wiersz, świt końca

w patosie brakło miejsca, co może był za dobry? Nie przesadzajmy oczywiście, bardziej jak wiersz wygląda chociaż wierszem jeszcze nie jest

Krzysztof A Kluza
świt końca

ostatni nastał dzień, jutra nie będzie
nie zakwitną na parapecie kwiaty
zapomni o wczorajszym świtaniu
Jutrzejszy mit się nie wydarzy

jasna gwiazda umrzeć postanowiła
jawnie się wszystko skończy
myśl na śmierć skazana
I'd better write no word, disarray needen't remind

w ciemnościach, myśl dwukrotnie umiera
nocnym atramentem, znaki stawiając
pozorny w Rzeczywistości azyl kreśli
ucieczka więzieniem się staje

gdyby wszystko się skończyło
zapanowałaby spokojna trwoga
z czasie wypełnionym, fałszywym czekaniem
i życzeniami nierzeczywistości spełniania